SQLite to silnik bazodanowy, który używa typowania dynamicznego w przeciwieństwie do innych relacyjnych baz danych, które korzystają z typowania statycznego.
Statyczne typowanie polega na tym, że typ danych jest powiązany z kolumną w tabeli i tylko ten typ danych może być w niej przechowywany. W przypadku typowania dynamicznego charakterystycznego dla bazy SQLite, typ danych jest związany z wartością przechowywaną w kolumnie, a nie kolumną. Jedynym wyjątkiem jest liczbowy klucz podstawowy(integer primary key), który to typ danych jest związany z kolumną.
W związku z tym SQLite nie wymusza typów dla kolumn, więc nazwa typu danych umieszczana w poleceniu tworzącym tabelę jest tylko informacyjna. Dlatego też, użytkownik może wstawić dowolną wartość w miejsce zadeklarowanego typu danych kolumny(np. wpisać ‚zosia’ w kolumnie typu integer).
Skoro typ danych jest przydzielany dynamicznie, jak wygląda przydzielanie miejsca dla poszczególnych wartości w kolumnach? W SQLite przydzielane jest tyle miejsca dla wartości ile jest niezbędne. Dzięki temu możemy uzyskać mniejszy plik bazy danych.
Mimo, że SQLite pozwala na wpisanie dowolnego typu danych dla kolumny, zawiera pięć klas przechowywania danych, które poleca się stosować podczas tworzenia tabel.
Są to:
- NULL – wartość nieznana, pusta
- integer – liczby całkowite, wartość zajmuje od 1 do 8 bajtów w zależności od wielkości liczby
- real – liczby dziesiętne, przechowywana jako 8-bajtowe wartości
- text – łańcuch znakowy, tekst kodowany jako UTF-8, UTF-16BE, UTF-16LE
- blob – dane binarne
Dla wartość boolean nie wydzielonej klasy przechowywania danych więc przyjmuje się, że dla false jest to integer równe 0, a dla true integer równe 1.
Dla typu danych daty i czasu można używać klasy przechowywania:
– text – w formacie ‚YYYY-MM-DD HH:MM:SS.SSS’,
– real – ilość dni wg kalendarza juliańskiego, które upłynęły od 24.10.4714 r. p.n.e., np. 355,2 dni
– integer – czas Unix – ilość sekund, które upłynęły od 01.01.1970 r. UTC .
SQLite zawiera klasy podobieństw typów danych występujących w innych bazach, aby uniknąć niewłaściwej konwersji danych np. podczas ich przenoszenia z innego sytemu relacyjnych baz danych. Ich zastosowanie wymusi konwersję na typ danych jakiego oczekujemy.
Typy affinity wg kolejności konwersji:
1. integer – typ całkowity(wszystkie typy ze słowem int),
2. text – typy ze s³owem char oraz clob, text,
3. blob – blob, none ; dane binarne lub niezdefiniowany typ danych
4. real – typ zmiennoprzecinkowy: real, double,float,
5. numeric – typ numeryczny: numeric, decimal, boolean, datetime, date
W pakiecie sqlite3 mamy do dyspozycji narzędzie o nazwie sqlite3. Jest to program działający w konsoli, pozwalający na tworzenie i działania na bazie danych. Program ten w systemie operacyjnym Windows możemy uruchomić podwójnym kliknięciem.
Wówczas zostanie uruchomiony wiersz poleceń podobny do tego przedstawionego poniżej.
Podczas tego typu uruchomienia SQLite, nie zostanie wybrana żadna konkretna baza, ani utworzona. Wykonywanie zapytań będzie się opierać na tymczasowej bazie stworzonej na ten czas przez silnik. Po opuszczeniu okna wiersza poleceń, baza zostanie usunięta.
Oto przykład działania na tymczasowej bazie, której nazwy nie mamy podanej, bo działa ona jedynie w pamięci w trakcie sesji użytkownika.
Aby jednak utworzyć bazę trwale musimy użyć polecenia .open , a po nim podać nazwę bazy lub ścieżkę do niej.
Utwórzmy w katalogu SQLite bazę o nazwie superdane. Wpisujemy polecenie .open superdane i klikamy na klawiaturze klawisz Enter.
W miejscu silnika SQLite pojawiła się utworzona przez nas baza:
Gdy utworzymy tabelę tab, zawartość pliku bazodanowego zwiększy się z 0 do 8KB.
Co się stanie, gdy zamkniemy okno wiersza poleceń sqlite3? Plik nie zostanie usunięty, nadal istnieje w katalogu. Ponowne uruchomienie sqlite3 spowoduje, że możemy wpisać polecenie .open superdane, aby pracować na tej bazie. Wstawimy po jej połączeniu pierwszy rekord do tabeli tab, którą utworzyliśmy przed zamknięciem programu sqlite3.
Okazuje się, że tabela istnieje, a dane zostały wstawione.
Innym sposobem na utworzenie bazy danych i wykonanie na niej działań jest pominięcie polecenia .open i użycie tylko polecenia .save. Rozpoczynamy od wpisania w konsoli poleceń tworzących tabele i ewentualnie wstawiających do nich dane, a na końcu podajemy polecenie .save wraz z podaniem nazwy bazy danych, w której te dane mają się znaleźć. Oczywiście zamiast tylko samej nazwy bazy możemy tak jak w przypadku polecenia tworzącego lub łączącego się z bazą( .open ) użyć ścieżki dostępu na dysku.
Zauważmy, że tym razem została utworzona baza o rozszerzeniu .db.
Oczywiście program sqlite3 możemy uruchomić także poprzez najpierw uruchomienie wiersza poleceń, następnie przejście do katalogu z programem sqlite3 za pomocą polecenia
cd a po nim podaniem ścieżki dostępu do programu sqlite3.exe.
Jak już jesteśmy w katalogu sqlite z programem sqlite3, wywołujemy program sqlite3 i podajemy ścieżkę dostępu do naszej bazy lub jej nazwę, gdy istnieje w katalogu sqlite lub wpisujemy ścieżkę czy nazwę bazy, którą chcemy dopiero utworzyć. Utwórzmy na pulpicie bazę danych o nazwie nowa.db:
Zauważ, że nie podaliśmy polecenia .open, a w miejscu podanym na utworzenie bazy, nie pojawił się plik z bazą. W katalogu z programem sqlite3 możemy jedynie spostrzec plik .open.
Dopiero po wykonaniu operacji na bazie np. utworzeniu tabeli, pojawi się na pulpicie plik nowa.db.
Wyjście z programu sqlite3 nie spowoduje usunięcia bazy. Bazę, która jest jednym plikiem możemy przenieść w dowolne inne miejsce i na dowolna platformę i na niej pracować dalej. Przenieśmy naszą bazę superdane na pulpit. Teraz możemy uruchomić klikając na sqlite3 program lub wywołując go z okna wiersza poleceń.
SQLite to najbardziej popularny obecnie silnik bazodanowy. Jednak nie jest on oparty na architekturze klient-serwer i nie umożliwia administrowania bazami, jak ma to miejsce w innych popularnych systemach bazodanowych, co odróżnia go od takich znanych silników relacyjnych baz danych jak Oracle, SQL Server, PostgreSQL, MySQL itp. Jest to baza relacyjna bezserwerowa.
SQLite to raczej silnik bazodanowy oparty na pliku jako lepsza alternatywa dla zapisu danych do plików na dysku. Gdzie jest implementowany? W smartfonach, komputerach desktopowych, laptopach, telewizorach, dronach itp. Stanowi często część aplikacji działającej na różnych urządzeniach(jest wbudowaną bazą w Android, Firefox i innych). Swą popularność zawdzięcza m.in. temu, że jest darmowy, bo wydany na zasadach public domain(domeny publicznej) umożliwiającej korzystanie z dzieła bez ograniczeń w dowolnym celu.
Jest to lekkie oprogramowanie(zajmuje bardzo mało miejsca, max 400KB) i szybkie w działaniu.
Baza danych w SQLite stanowi jeden plik niezależny od typu systemu operacyjnego, działa m.in. pod Windows, Linux, Mac OS, Android. Jest to baza samowystarczalna, pozbawiona zewnętrznych zależności. To powoduje, że jest przenośna na różne platformy poprzez zwykłe skopiowane pliku z bazą danych.
Polecany jest do używania jako baza danych:
- dla IoT(The Internet Of Things): w telefonach, odtwarzaczach MP3, elektronicznych gadżetach i innych ma³ych urz¹dzeniach,
- jako magazyn danych dla niezbyt dużych stron internetowych, aplikacji webowych,
- jako format do wymiany danych w aplikacjach zamiast XML, JSON, czy plików tekstowych
- jako cache dla projektów typu enterprise
- do analizy danych
Wielkość jednej bazy danych SQLite, a więc pliku bazodanowego jest ograniczona do 140 terabajtów.
Kiedy używać SQLite, a kiedy silnik bazodanowy oparty na architekturze klient-serwer?
W dokumentacji SQLite można znaleźć poradę jak dobrać prawidłowo rodzaj silnika bazodanowego. Mówi ona o tym, że jeżeli dane są oddzielone od aplikacji i znajdują się w innym miejscu sieciowym lub zapisy do danych będą odbywać się współbieżnie lub masz do czynienia z Big Data, wybierz silnik bazodanowy klient/serwer, w przeciwnym przypadku raczej lepszym wyborem będzie SQLite.
Aby rozpocząć pracę z SQLite nie musisz nic konfigurować i instalować. Wystarczy, że ściągniesz ze strony domowej projektu(zakładka download na stronie: https://www.sqlite.org) plik z silnikiem bazy danych, jest dostępnych wiele wersji pod różne systemy operacyjne( z lub bez dodatkowych narzędzi). Ja wybrałam dla Windows plik: sqlite-tools-win32-x86-3260000.zip zawierający dodatkowe narzędzia.
Następnie należy rozpakować plik zip. A oto jego zawartość:
Od tego momentu możemy już korzystać z SQLite. Najważniejszym narzędziem i podstawowym programem jest sqlite3, za pomocą którego tworzymy bazę lub się z gotową bazą łączymy i wykonujemy zapytania do niej.
]]>Jednym z podstawowych poleceń powłoki bash jest echo. Po uruchomieniu tego polecenia i podania po spacji tekstu, tekst ten zostanie wyświetlony w konsoli.
Program powłoki o nazwie cat pozwala na wyświetlanie zawartości wszystkich plików podanych po spacji, możemy podać ścieżki dostępu do tych plików. Zawartość z poszczególnych plików jest łączona i wyświetlana razem. Mamy plik na Pulpicie o nazwie proba.txt oraz plik o nazwie test.txt zawarty w domowym katalogu.
A oto wynik polecenia cat dla tych dwóch plików:
Program cat oczekuje na podanie plików wejściowych, Jeśli ich nie otrzyma będzie wczytywał dane ze standardowego wejścia(stdin). Pobrane dane niezależnie od źródła wejściowego łączy i wysyła na standardowe wyjście(stdout)
Uruchomienie tylko polecenia cat bez podania argumentów, spowoduje, że będzie oczekiwał na wpisanie tekstu i po jego wpisaniu będzie go wyświetlał i oczekiwał na kolejny. Zamknąć każdy z programów w powłoce bash można za pomocą skrótu Ctrl+D.
Kolejne polecenie/program powłoki bash to ls. Program wyświetla na wyjściu listę katalogów i plików w podanym miejscu(katalogu) przekazanym jako pierwszy parametr.
Gdy wykonamy polecenie z opcją –l otrzymamy nieco więcej szczegółów na temat plików i katalogów:
Natomiast opcja -a spowoduje wskazanie także na bieżący katalog(.) i katalog nadrzędny(..):
Można też oczywiście tak jak w przypadku innych bash-owych programów skorzystać z kilku opcji jednocześnie:
Dane stanowiące wynik polecenia możemy przekierować do wyjścia, ale nie na konsolę tylko do podanego pliku za pomocą znaku >. W tym przypadku prosimy o wyświetlenie listy katalogów i plików w katalogu abc, ale takiego katalogu tam nie ma. Lista powinna być wyświetlona w pliku wynik.txt znajdującym się na pulpicie.
Jednak ze względu na to, że katalog taki w tym miejscu nie istnieje, więc zostanie wygenerowany błąd, który zobaczymy w konsoli. Ten błąd nie zostanie wpisany do podanego pliku wynik.txt.
Aby jednak to zmienić i pozwolić na wpisanie błędów do podanego pliku musimy przed przekierowaniem do pliku wpisać cyfrę 2, która oznacza dane błędów, 1 to dane zwracane przez program.
Teraz widzimy, że w pliku wynik.txt znalazły się komunikaty błędów,które nie zostały w takiej sytuacji wyświetlone w konsoli.
Przykład przekierowania wyjścia do pliku wynik.txt z programu ls z opcją -a, która dodatkowo pokazuje oznaczenie katalogu bieżącego i nadrzędnego.
Przekierowanie do pliku za pomocą symbolu podwójnego znaku > spowoduje zamiast zamiany zawartości pliku na nową, dopisanie danych do poprzednich.
W Ubuntu jak i w innych systemach Linux znajduje się program Terminal . Jest to konsola do pracy z systemem operacyjnym.
W Terminalu w systemie operacyjnym Ubuntu można zobaczyć znak $ lub #.
Ich znaczenie:
$ -zwykły użytkownik(ma prawo do używania tylko swoich procesów i plików)
# -superużytkownik root( ma uprawnienia do kontrolowania wszystkich procesów i plików każdego z użytkowników), administrator systemu operacyjnego
Zazwyczaj po uruchomieniu Terminala znakiem zachęty jest $, co oznacza, że możemy pracować jako zwykły użytkownik.
Jeśli chcemy pracować jako administrator systemu\tzw. superużytkownik, wpisujemy komendę:
sudo -i
i zatwierdzamy Enterem.
Zostaniemy poproszeni o wpisanie hasła administratora do systemu operacyjnego. Teraz jesteśmy użytkownikiem root – superużytkownikiem. Świadczy o tym znak zachęty # i nazwa użytkownika przed @.
]]>
Domyślny wygląd interfejsu użytkownika w GIMP 2.10 znacznie różni się od tego w GIMP 2.8.
Obecnie wygląda tak:
Jeśli chcemy wprowadzić zmiany wystarczy, że z głównego menu wybierzemy Edycja->Preferencje.
Pojawi się okienko preferencji:
Jeśli chcemy zmienić zmienić wygląd ikonek z ciemno szarych na kolorowe, aby były lepiej widoczne, klikamy w lewym panelu okna na Interfejs a następnie wybieramy Motyw ikon. W prawym panelu wybieramy motyw jako Legacy . Zanim klikniemy w oknie na przycisk OK możemy dokonać jeszcze innych zmian. Jak widać na poniższym oknie pierwsza wprowadzona przez nas zmiana już zadziałała: ikonki są kolorowe.
Teraz w lewym panelu klikamy na Interfejs a następnie na Motyw. W prawym panelu w ustawieniach motywu wybieramy motyw Light klikając na niego. Efekt będzie widoczny od razu.
Zmian możemy wprowadzić o wiele więcej dostosowują interfejs do własnych upodobań i wygody. Nasze wszystkie ustawienia zatwierdzamy przyciskiem OK.
A oto nasz nowy interfejs GIMP 2.10 po zmianach:
]]>
GIMP to jeden z najpopularniejszych programów graficznych, przeznaczony do tworzenia grafiki rastrowej. Mój pierwszy wpis rozpoczynam od instalacji tego narzędzia na system operacyjny Windows 7.
Na początek odwiedzamy stronę projektu:
Aplikacja jest dostępna pod różne systemy operacyjne. Klikamy na przycisk DOWNLOAD.
Zostaniemy przekierowani na stronę, na której nasz system zostanie rozpoznany. Klikamy na jeden z przycisków DOWNLOAD Gimp z rodzajem źródła, z którego chcemy pobrać plik.
Pojawi się okienko, w którym zostaniemy zapytani, czy chcemy ściągnąć plik. Operację akceptujemy klikając na przycisk Zapisz plik.
Jak plik exe zostanie pobrany, uruchamiamy go.
Pojawi okienko ostrzegające o zabezpieczeniach, w którym klikamy na przycisk Uruchom.
Pojawi się okienko z zapytaniem o język instalacji. Język polski zostanie wykryty więc nie musimy szukać go na liście. Klikamy na przycisk OK.
Zostanie uruchomione okno instalacyjne, w którym klikamy na przycisk Zainstaluj.
Rozpocznie się proces instalacji:
a po jego zakończeniu, klikamy na przycisk Zakończ.
GIMP uruchamiamy wybierając ze Start->Wszystkie programy->Gimp lub ze Start z ostatnich uruchamianych lub dodanych aplikacji.
Podczas uruchomienia zostaną załadowane wszystkie niezbędne wtyczki.
a następnie główne okno edytora graficznego GIMP.
Jeśli potrzebujemy na szybko informacji na temat obsługi programu z menu wybieramy:
Pomoc->Podręcznik użytkownika i typ zagadnienia.
Domyślnie po zainstalowaniu pakietu XAMPP, wejście do panelu zarządzania bazami danych jest bez konieczności logowania, a hasło dla root (główny administrator) jest puste. W tym poście krok po kroku pokażę jak należy zmienić to ustawienie w XAMPP w systemie Ubuntu.
Na początek musimy uruchomić XAMPP(Apache i MySQL) i wejść z przeglądarki do phpMyAdmin.
Następnie wchodzimy do zakładki User accounts (Konta użytkowników). Postępujemy zgodnie z instrukcją podaną dla Windows(niczym się nie różni), mimo to przytaczam ją poniżej:
W phpMyAdmin w górnym menu klikamy na Konta użytkowników. Na liście znajdujemy użytkownika root dla hosta localhost. W kolumnie Hasło widzimy Nie, co oznacza brak przypisanego hasła dla niego.
Aby wprowadzić hasło klikamy na Edytuj uprawnienia w wierszu odnoszącym się do naszego użytkownika. W górnym menu klikamy na Zmień hasło.
Pojawi się formularz z polami do wpisania hasła(pole Enter) dla root oraz powtórzenia tego samego hasła(pole Powtórz). Klikamy na przycisk Wykonaj.
Otrzymamy informację o wprowadzonej zmianie.
Teraz przechodzimy w pasku adresu przeglądarki do głównej strony phpMyAdmin:
http://localhost/phpmyadmin
Pojawił się błąd mimo zmiany hasła. Jak widać w systemie Ubuntu też pojawił się błąd, bo zależy od ustawień serwera a nie systemu operacyjnego.
,
Przechodzimy więc do katalogu opt/lampp, gdzie znajdują się pliki serwera. Zanim zajmiemy się konfiguracją, spójrzmy jak uruchomić panel kontrolny XAMPP z konsoli.
Jak wpiszemy polecenie ls , wylistujemy zawartość katalogu /opt/lampp.
Znajduje się tam plik uruchomieniowy dla panelu XAMPP: manager-linux-x64.run
Po wpisaniu polecenia sudo ./manager-linux-x64.run
zostanie uruchomione główne okno XAMPP.
Teraz wracamy do naszego katalogu /opt/lampp. Gdy przejdziemy do katalogu /opt/lampp/phpmyadmin zobaczymy plik konfiguracyjny tego programu: config.inc.php.
W terminalu przechodzimy do katalogu phpmyadmin. Za pomocą polecenia:
sudo gedit config.inc.php
uruchamiamy w edytorze tekstowym GEdit zawartość pliku. Zmiany możemy w nim nanosić tylko jako administrator, dlatego w poleceniu należało użyć sudo, które wymusi wpisanie hasła administratora.
W pliku poszukujemy miejsca z sekcją Authentication type:
Jak widać hasło jest puste, należy w to miejsce wpisać hasło do serwera MySQL(to które wpisaliśmy w panelu phpMyAdmin we wcześniejszym kroku). Dodatkowo config w auth_type zamieniamy na cookie, a wartość zmiennej AllowNoPasword na false.
Musimy pamiętać, aby zapisać plik.
Teraz uruchamiając w przeglądarce phpMyAdmin zobaczymy okno logowania.
Jeśli mamy ustawiony język inny niż polski możemy to zmieć wybierając z listy Polski.
Po wpisaniu użytkownika root i hasła, jakie mu nadaliśmy, zostaniemy przekierowani do zawartości panelu zarządzania bazami danych.
]]>
W jednym z ostatnich postów opisałam, a właściwie pokazałam na screenach instalację XAMPP – serwera stron internetowych( ze integrowanymi: bazą i językiem PHP) w Windows. Tym razem krok po kroku przedstawie instalację XAMPP w systemie operacyjnym Ubuntu.
Na początek odwiedzamy stronę projektu: https://www.apachefriends.org/pl/index.html.
Następnie na stronie klikamy na Pobierz(górne menu). Pokaże nam się zawartość w postaci kilku sekcji: dla każdego systemu operacyjnego. W sekcji dla Linuxa wybieramy odpowiadającą nam wersję PHP, ja wybrałam najnowszą – ostatni wiersz i klikamy na przycisk Pobierz w celu ściągnięcia pliku instalacyjnego.
Plik dla tej wersji zajmuje 135MB. Zapisujemy go klikając na OK.
Na moim komputerze i u większości z Was ściągnięty plik znajduje się w katalogu Pobrane.
Otwieramy okno Terminala. Przechodzimy do katalogu Pobrane.
Następnie za pomocą polecenia ls -al drukujemy w terminalu zawarte w tym katalogu pliki, nasz plik nie posiada uprawnienia x, czyli do wykonywania pliku.
Wpisujemy polecenie, które nada uprawnienie wykonywania dla naszego pliku instalacyjnego:
sudo chmod +x xampp-linux-x64-7.2.12-0-installer.run
Podajemy nazwę hasła administratora do naszego systemu operacyjnego i uprawnienia zostaną nadane. Aby upewnić się, że faktycznie zostały nadane ponownie wpisujemy polecenie ls -al.
Jak widzimy nastąpiła zmiana(występuje w kodzie uprawnienia litera w litera w). Teraz uruchamiamy/wykonujemy plik instalacyjny xampp, wpisując w konsoli:
sudo ./xampp-linux-x64-7.2.12-0-installer.run
Po wpisaniu hasła administratora do naszego systemu rozpocznie się instalacja.
Pojawi się okienko Setup, w którym klikamy na przycisk Next.
W kolejnych oknach tez klikamy na Next.
Następnie klikamy na Finish, aby zakończyć proces instalacji.
Pojawi się Panel kontrolny XAMPP z zakładka powitalną.
Po przejściu do zakładki Manage Servers zobaczymy listę zintegrowanych komponentów. Apache został automatycznie uruchomiony.
W ostatniej zakładce można obserwować logi: informacje zarówno o powodzeniu uruchomienia jakiegoś procesu, usługi lub błędach.
Jeśli chcemy uruchomić jeszcze bazę MySQL(w tej wersji XAMPP jest to MariaDB) ale nazwa pozostała MySQL. Zaznaczamy wiersz z MySQL i klikamy na przycisk Start.
Baza również jest uruchomiona, o czym świadczy zielona lampka.
Teraz, gdy Apache i baza są uruchomione możemy przejść do przeglądarki, aby uruchomić panel serwera. W pasku adresu wpisujemy:
https://localhost/dashboard/
i zatwierdzamy na klawiaturze klawiszem Enter. Pojawi się główna strona naszego serwera.
Gdy w menu klikniemy na phpMyAdmin (górne menu) zostaniemy przekierowani do panelu zarządzania bazami danych MySQL(tak naprawdę MariaDB).
Jeśli mamy problem z niedziałającymi linkami na stronach naszej witryny, a musimy się ich pozbyć do prawidłowego przygotowania mapy witryny, nie musimy spędzić nad tym wielu godzin pracy. Znaleźć te punkty zapalne możemy za pomocą darmowego programu Xenu’s Link Sleuth.
Domowa strona tego projektu to:
http://home.snafu.de/tilman/xenulink.html
Ten webowy crawler jest dostępny tylko pod system operacyjny Windows. Plik instalacyjny Setup.exe znajdziemy po ściągnięciu i rozpakowaniu pliku XENU-138.zip. Uruchamiamy plik exe i przechodzimy przez kolejne kroki instalacyjne klikając na Next.
Po pojawieniu się okna z licencją, akceptujemy ją klikając na przycisk I Agree.
Klikamy na przycisk Finish, aby zakończyć instalację.
Uruchomi się okno programu.
Jeśli chcemy sprawdzić, czy na naszej witrynie znajdują się nieprawidłowe linki, wystarczy z menu wybrać File->Check URL.
Pojawi się okno z pustym polem, w które wpisujemy adres url naszej strony np. .
Operację zatwierdzamy przyciskiem OK. Po wykonaniu zadania pojawi się okienko, którego nie musimy uzupełniać. Klikamy na OK.
Na stronie internetowej w przeglądarce zobaczymy raport z danymi zbioru url, a w oknie programu wynik podobny do tego poniżej:
Na czerwono mamy zaznaczone błędne linki.
]]>